Buiten zijn in de natuur is onderdeel van wie ik ben. Voor mij is het belangrijk om actief te zijn. Het geeft me focus. Het helderst van geest ben ik als ik wandel en mijn gedachten de vrije loop laat.

Daarom gaf ik me op voor een Muir Trek, bijzonder om dat eens te mogen ervaren. Geïnspireerd op het gedachtegoed van natuurbeschermer en schrijver John Muir (1838-1914) een zwerftocht maken over het adembenemende heidelandschap van de Veluwe. Om zonder route, zonder plan van zonsopgang tot zonsondergang buiten te struinen. Terug naar af, want horloge en mobieltje gaan niet mee. Met als bonus dat je voor deze speciale gelegenheid van Staatsbosbeheer van de paden mag afwijken.

Omdat de trek ’s morgens heel vroeg zal starten, word ik de avond van te voren al verwacht. Trekleidster Femke verwelkomt ons en kort maak ik kennis met de overige 11 deelnemers. Femke informeert ons over het leven van John Muir, haar betrokkenheid als vrijwilliger bij het Institute for Earth Education en de samenwerking met Staatsbosbeheer voor de totstandkoming van deze tochten. We bespreken onze outfit, de inhoud van onze rugzak met benodigdheden voor de Trek. De afspraak is om ons alleen in het hier en nu te begeven. Dus delen we geen historie, beroepen of wat ons verder beweegt maar enkel onze voornaam. Dat haalt, boven mijn verwachting, meteen ruis weg. De bedoeling is om ons te laten verrassen door wat de dag ons brengt en de natuur te ervaren zoals ‘ie is. Weer of geen weer. We leveren onze connectie met de bewoonde wereld in en gaan naar buiten om al even sfeer te proeven. Daar merk ik onder de sterren hemel meteen hoe duidelijk ik de geuren en geluiden ervaar omdat ik me totaal heb overgegeven aan het feit dat ik van alles en iedereen ben afgesneden. Hoelaat we gaan slapen? Geen idee!

De volgende morgen wekt Femke ons. Het proviand voor de dag wordt in katoenen zakken verdeeld. Ik weet niet wat er in mijn zak zit en ben er ook niet eens benieuwd naar. Allemaal krijgen we een fluitje voor het geval één van ons te ver is afgedwaald. Terwijl iedereen bij mij thuis nog op een oor ligt, ben ik voor dag en dauw opgestaan om met volle teugen van een hele dag buiten te gaan genieten.

Warm aangekleed gaan we zo snel mogelijk in het donker op stap. Vol belofte openbaart zich de dag. Op deze ochtend zie ik de Veluwe in volle glorie. De natuur ontwaakt, de eerste zonnestralen verlichten de heide. De lucht voelt fris en de grond dampt. We eten als we trek krijgen en vinden een ontbijtplek. Uit onze rugzakken komt allerlei heerlijks. De smaken lijken explosief. Al mijn zintuigen staan op scherp. Een paar herten schieten omhoog vanuit het hoge gras. Alleen wij die het tafereel zien.
Samen met het rauwe, soms meditatieve ronddwalen, overvalt me een enorme ontspanning en rust. Zo denk ik na over waarom de natuur nooit recht, af of compleet is: net als wij. En hoe in alle openheid de natuur zo eerlijk en echt is.

Het is geen stilte wandeling dus onderweg wisselen we onderling onze ontdekkingen uit maar wel spaarzaam en zeker geen sociale prietpraat. Later zijn we alle dertien toe aan een stevige lunch. Weer komt er allerlei heerlijks uit onze rugzakken tevoorschijn. Totaal voldaan besluiten we allemaal te slapen in het hoge gras.

Om de beurt mogen we het voortouw nemen. Dan lopen de overige deelnemers kriskras achter je aan over zand, metershoog gras, weidegrond of mos. We komen zo op plekken waar we de bewoonde wereld niet meer zien of horen. Soms heuvelop dan weer recht door een open vlakte of via de nauwe paadjes van de wilde zwijnen. De prachtigste plekjes gebruiken we om te rusten. Ik betrap me op de neiging om mijn telefoon te grijpen en foto’s te maken. Die is niet mee dus pak ik om het beeld te vangen het kijkglas dat Femke ons heeft gegeven. Onze stops gebruikt Femke om ons bekend te maken met enkele quotes en teksten van John Muir. Ik zie ze als een vrijblijvende handreiking om de natuur weer eens anders te interpreteren. Deze andere kijk biedt mij zelf ook weer concrete inspiratie voor mijn dagelijks werk als wandelend loopbaancoach. We boffen met het weer. Het blijft de hele dag droog en de herfstzon is nog krachtig. Wanneer de zon langzaam wegzakt, is het tijd om terug te keren naar de bewoonde wereld waar we met ons allen rozig de dag afsluiten. Alleen mijn voetstappen laat ik achter en neem een grote voorraad ontspanning en inspiratie mee naar huis.

En wat brengt zo’n dag me nu? Ik kom er maar weer achter: eigenlijk heb ik niks nodig. Als ik me zo kan overgeven zonder tijdsbesef, ga ik volledig op in de natuur. Deze dag waardeerde ik weer het grote in het kleine vanwege het vleugje mysterie en avontuur. Ik voelde hoe hard het waaide, hoe nat, warm of koud het was en vergat de rest. Het vrije gevoel, de rust en ruimte in mijn hoofd waren een fantastische sensatie. Het gebrek aan comfort en gemak in een onbekende setting maken de herinnering alleen maar scherper. De beelden die ik eigenlijk had willen fotograferen, staan overduidelijk op mijn netvlies. Een plezierig tegenwicht voor mijn moderne, jachtige leven. De essentie van wandelen maar dan in XL-formaat: een hele dag buiten zonder afleiding. En in mijn geval een dag waarop zomaar een paar ideeën voor het oprapen lagen en uit de lucht zijn komen vallen.

Dit is een blog van Marjolein Katgerman. Het staat je vrij om deze publicatie te delen. Als loopbaancoach werk ik voor mijn eigen bedrijf: m a r j o l e i n k. Voor de gesprekken en sessies trek ik er dagelijks op uit in Nationaal Park Zuid-Kennemerland. Wil je meer weten? Laat een reactie achter of neem contact op via marjolein@marjoleink.nl of 06-29106407.