Ze had zich haar carrière ooit anders voorgesteld. Op tijd switchen én zichzelf beloofd om onafhankelijk te blijven. Ze vroeg zich af hoe haar collega’s over hun werk dachten. Zij bleven immers óók zitten. En als ze vertrokken, kwamen ze na een paar jaar gewoon weer terug!

Heus, ze had wel eens om zich heen gekeken. Zo erg was het ook weer niet. Maar er was nooit iets waarvan ze dacht: ik pak mijn biezen, daar moet ik wezen.

Het was een hip bedrijf. Al jaren trendsettend en mega inspirerend. Collega’s werden als vrienden. Reisje hier, feestje daar. Vermakelijk om over te vertellen op verjaardagsfeestjes. En zij bleef er jong bij. Altijd in het nu leven. Maar dus nooit vooruit kijken.

Tot ze rechts werd ingehaald door haar werkgever. Of het niet eens tijd werd om om zich heen te gaan kijken? Het oordeel was geveld, hun besluit was genomen. Het bedrijf kostte het nauwelijks een centje pijn. De volgende trend woei door het pand.
Het gebeurde overal om haar heen. In de hele branche. Dus overstappen kon ze ook wel uit haar hoofd zetten. Ze zat klem.

Alles opzij zetten om deadlines te halen. Creatief met krappe budgetten. Geduldig met veeleisende klanten. Handig manoeuvrerend tussen konkelende afdelingen. Sterke merken verbinden met interessante relaties. Daar was ze goed in geweest. Retegoed.

Tijden van tegenvallende resultaten braken aan. Iedereen lag onder het vergrootglas. Blind vertrouwen op haar inzet en anciënniteit bleek een illusie. Een verse lichting haalde haar in. Er was geen geld om relevante cursussen te doen. Persoonlijke ontwikkeling? Dat was voor ambtenaren. Die jonge generatie kwam gratis en voor minder met de broodnodige kennis binnen.

We liepen door de duinen. Wat was het hier mooi. Had ze in geen jaren gedaan. Ja, wel eens met de hond naar het strand maar niet zomaar op een dinsdagmiddag. Ben je gek!
Ze vertelde er lustig op los.

Vooral veel over haar spijt. Spijt dat ze zich afhankelijk was gaan opstellen van dat bedrijf dat zo onafhankelijk van haar kon opereren. Dat ze belang was gaan hechten aan de bijbehorende status, haar salaris en al die extra’s. Bovendien had ze zich ingelaten met politieke spelletjes. Hoe kon zij weer onafhankelijk worden?

Een zacht briesje vergezelde ons. We liepen over een open vlakte met weids uitzicht. In de verte kon je de zee horen ruisen. Slechts een enkeling kwamen we tegen. Ze had nog geen concrete voorstelling van de nabije toekomst. In de hectiek van de dag had ze weinig tot geen ruimte gehad om de dingen te overdenken zoals zij het zelf wilde doen. Frustrerend!

Daar besefte ze ineens, sterker dan ooit, dat ze alle ballast kwijt was. In ruil voor gewonnen ruimte. Alles zelf mogen bepalen. Ontplooiing. Autonomie. Meer bewegingsvrijheid.

Bewegingsvrijheid?
Ik noem dat ook wel onafhankelijkheid.

Dit is een blog van Marjolein Katgerman. Het staat je vrij om deze publicatie te delen. Als zelfstandig loopbaancoach werk ik voor mijn eigen bedrijf: m a r j o l e i n k. Wil je meer weten? Laat een reactie achter of neem contact op via marjolein@marjoleink.nl of 06-29106407.